Oekraïense vluchtelingen vinden draai in Emmeloord. ‘De Nederlanders zijn ontzettend begaan met ons’

Want ondanks het verdriet van het halsoverkop moeten vluchten uit haar land, het achterlaten van haar man en andere familie en vrienden en de verwoestingen van de oorlog in haar moederland, is Victoria nu ook vooral blij dat zij en haar kinderen veilig zijn. ‘En mijn ouders Tatiana (59) en Victor (64), die ook mee zijn gekomen.’

Victoria had een baan in een bank toen de Russen Oekraïne binnenvielen op donderdag 24 februari. Het gezin woonde in een appartement in Kiev en al snel barstte daar het geweld los.

‘Er waren veel bommen, we konden ’s nachts niet goed slapen door het lawaai en omdat we steeds naar de schuilkelder moesten’, legt Tim uit. Zijn broertje Artur ligt ondertussen op de bank zachtjes te huilen. ‘Hij vindt het moeilijk om hierover te praten.’

Victoria en haar man besloten dat zij en de kinderen moesten vluchten. Met de trein naar Polen en dan met de auto naar Nederland, was het plan. Victoria: ‘Maar die trein kwamen we niet zomaar op, iedereen wilde weg uit de stad. Het was ontzettend druk.’

Stiekeme treinrit

Kateryna Prudka (67) -die nu met haar dochter en drie kleinkinderen in de Meldestraat woont- kan zich die trein ook nog goed herinneren. Samen met haar kleindochter Angelina (13) werd ze vanuit Kiev geëvacueerd naar Slowakije.

‘s’ Ochtends wisten we nog niet dat we om 15.00 uur op het station moesten zijn. De treinrit moest helemaal stiekem in de nacht, omdat ze bang waren voor bombardementen. De trein was daarom ook donker en reed heel langzaam. Het was druk en doodeng. We hadden ook geen internet, dus wisten niet wat er buiten de trein gebeurde.’

Gelukkig kwamen zij en Angelina veilig aan bij hun gastgezin in Slowakije. ‘Maar mijn dochter, de moeder van Angelina, moest achterblijven, omdat ze bij de politie werkt. Dus het afscheid van haar was vreselijk moeilijk voor ons. (Huilend): ‘Er waren heel veel tranen.’

Vanuit Emmeloord beeldbelt ze vrijwel dagelijks met de achterblijver. Trots laat ze foto’s zien van haar dochter in haar uniform. ‘Ze dient het Oekraïense volk. Ja, ik maak me wel zorgen om haar natuurlijk. Kiev is niet veilig, haar werk brengt risico’s met zich mee. De stroom valt ook vaak uit, het is daar nu heel koud. Dus zonder stroom heb je geen verwarming of licht en kun je ook niet koken.’

[De tekst gaat verder na de foto]

Flat in Schoenerstraat

Met Victoria en haar zoons gaat het inmiddels ook goed. Ze kwamen veilig aan in Nederland. Na drie maanden opvang in het Dr. J.H. Jansencentrum kregen zij en haar kinderen en ouders eerst een huis toegewezen aan de Zuiderkade en nu een flat in de Schoenerstraat.

‘We zijn Nederland en de gemeente Noordoostpolder heel dankbaar voor deze plek en dat we samen konden blijven met mijn ouders. Ik werk nu bij Catering Willem de Boer Food & Events. De jongens voetballen bij Flevo Boys en gaan naar school op De Wissel bij het asielzoekerscentrum in Luttelgeest. Ze hebben al wat vrienden gemaakt. Voor hen is het ook goed om afleiding te hebben.’

Tim: ‘We hebben met U13-1 laatst een beker gewonnen.’ Met een grijns: ‘Het was de tweede prijs, dat is wel jammer.’ De buren en de voetbalcoach regelden fietsen voor de jongens. En elke dag Facetimen ze met papa in Kiev. ‘We zouden hem heel graag weer eens ontmoeten, maar ik weet niet wanneer dat weer kan’, zegt Tim.

20 Vluchtelingen bij elkaar

Kateryna en haar dochter Iryna Kamaliahina (34) voelen zich ook op hun plek aan de Meldestraat, waar ze met twintig Oekraïense vluchtelingen wonen. Iryna: ‘Ik ben uit Odessa gevlucht met mijn man, zoon (13) en dochter (5). De rit van Odessa naar de grens met Moldavië duurde lang door de enorme drukte. Over 4 kilometer deden we 24 uur.’

Haar man is inmiddels weer terug naar Oekraïne, maar haar kinderen gaan in de Noordoostpolder naar school en spreken al goed Nederlands. Werken is voor haar geen optie, omdat ze voor haar kinderen thuis moet zijn na school.

‘Maar we wandelen veel. De Nederlanders zijn ontzettend aardig voor ons, dat heeft me erg geraakt.’ Haar nichtje dat met oma Kateryna meekwam, zat in Kiev op een speciale balletschool. ‘Ze is een groot talent. Tijdens de vlucht naar Nederland is ze haar oefeningen blijven doen en nu danst ze hier in Emmeloord bij Artistique.’

Oma laat een foto van het meisje zien op het podium van Theater ‘t Voorhuys. ‘Mooi hè? Ik ben Nederland zo dankbaar voor alles. Ik hoop natuurlijk voor al mijn kleinkinderen dat we ooit weer terug kunnen naar Oekraïne. Ik zou iedereen graag willen laten zien hoe mooi en gastvrij ons land is. Wanneer dat weer kan? Ik zou het niet weten, leven in een oorlog is geen leven. Maar ik hoop ooit.’